προερώ

-έω, ΜΑ

(χρησιμοποιείται ως μέλλων τού προλέγω* και τού προαγορεύω*)

1. (μτχ. παρακμ.) προειρημένος, -η, -ον βλ. προλέγω

2. παθ. προεροῡμαι

(για πόλεμο) προκηρύσσομαι

αρχ.

1. καλώ κάποιον δημοσία

2. φρ. «ἔπεμπε κήρυκας... προερέοντας» — έστελνε κήρυκες για να ανακοινώσουν.

[ΕΤΥΜΟΛ. < προ-* + ἐρῶ (ΙΙΙ), μέλλ. τού λέγω].